DASHURITË E MËDHA

Mos e kthe kokën pas

i tha Orfeut perëndia e vdekjes

ndërsa ia plotësoi dëshirën

për ta kthyer gjallë

në tokën e të gjallëve

dhe Orfeu i dha fjalën

Jam e bindur se gjer këtu heroi u soll normal

si gjithë të dashuruarit e jashtëzakonshëm të botës

përveç faktit që zbriti në botën e nëndheshme të vdekjes

dhe me ndihmën e Karontit përshkoi tërë Hadin

Më tej i ra aq bukur flautit të tij magjik

sa ngashënjeu Persefonin

dhe gjithë botën e akullt të Hadit

Në fakt miti i Orfeut është kaq i pafund

dhe kaq i pasur me ngjarje dhe të papritura

sa do t’ju duhet kohë ta rilexonit atë që nga fillimi

por Orfeu gaboi në kapitullin e fundit të rrugës

në çastin kur historia pritej ta mbyllte

faqen e saj të fundit

dhe kur shkruesit e miteve po përgatiteshin

për shkrimin e një miti tjetër famoz

Një fund i tillë mund të ngjallë shumë diskutime

por arsyeja e arsyeve më thotë

se kjo e ka një shkak

Mitet e lashta të Greqisë pasqyrojnë histori

të ashpra luftërash dhe përpjekjesh

dhe së pari i kanë qejf mbylljet e buta

dhe të gëzuara

Do të duhet të kalonin mijëra vite të tjera

që të vinte koha e tyre

Epilogët e dashurive të mëdha

shpesh i shkruajnë gjarpërinjtë e zinj të barit

dhe heronjtë janë të vdekshëm

ROZË

Jeta është ngjyrë rozë

këndon një re lart në qiell

rozë janë dhe këngët e mbrëmjes

të këngëtarëve endacakë

në sheshin MONTMARTRE

edhe britmat entuziaste

të karrocierëve të pajtoneve

që shëtitin turistët

Rozë

rozë janë të gjitha mendimet e mia

kur filloj të mendoj për ty

sepse ti di të puthësh bukur

dhe më mbështjell edhe mua

me një robdeshambër të tillë

dhe kur m’i prek gishtërinjtë butësisht

dhe fut brenda meje

paksa nga fryma jote

S’ta kam thënë

dhe po ta them tani

rozë është edhe blloku i fshehtë

i shënimeve të mia

mbas çdo takimi me ty

mbas çdo çmendurie

dhe arratisje nga e përzishmja

Jeta në rozë

thotë Edith Piaf

duke ngritur zërin edhe një oktavë

në qiell e veshur e tëra

nga duartrokitjet

Zëri i saj ka ngrirë

edhe në peizazhet

e mendimeve të mia

duke më ndryshuar

të tërën

Teksa të përfytyroj ty

dhe përgatitem të shkruaj

letrën e radhës

filloj t’i marr inat ngjyrat e tjera

dhe bëhem e tëra

rozë

MAL I VRARË

Kur vendosën t’i prisnin

pishat e larta shekullore

dhe në vend të tyre të ndërtonin

statuja gjarpërinjsh të neveritshëm

me dy koka dhe dy gjuhë të helmuara

ata e vranë atë mal

Kur ia gërmuan dheun e mbetur

dhe statujën e diellit e gremisën në përrua

kur ia ulën vitet e moshës

dhe ngulën këmbë me të madhe

se lartësia e tij nuk është më e lartë se fusha

ata e vranë atë mal

Kur ia dëbuan shqiponjat

dhe në vend të tyre nisën të rrisnin

korba dhe krakërima të zeza

ata e vranë atë mal

Kam kohë pa shkelur në të

se nuk mund t’i duroj dot klithmat e tyre

ogurzeza

Një mal i vrarë

lëshon qindra kilometra larg

një erë të pështirë kërme

MËNGJESI

Dielli derdh rreze të verdha

pylli zbret veten nga kodrat

e kanarinat pa krahë

këngët e natës

i kanë flakur në lumë

Është kaq e natyrshme

ta dehësh veten me vjeshtë

Po aq sa është e natyrshme

të ngjallesh

Ky mëngjes është si grua

të premton një mijë puthje

dhe asnjëherë s’e mban fjalën

UDHËTIMI

Mbas ardhjes së mëngjesit

dhe ftesës së diellit nga kupa e qiellit

mbas koncertit të pulëbardhave

mbi një varkë të mërzitur

dhe puthjes së fundit të një pulëbardhë

vendos një kënge në buzë

dhe nisem drejt thirrjeve të reja të arsyes

Qëllimet e pastra që më udhëheqin në jetë

janë udhërrëfyesit e mi të përhershëm

Përpara çdo udhëtimi të ri

s’harroj t’i jap një puthje të ngrohtë të dashurit

dhe të vishem gjithmonë me veshje të bukur

për t’i bërë xheloz qiejt e së shtunës

Kushdo që ia di vlerat vetes

e ka të hapur gjithmonë një derë mirënjohje

dhe një njeri që e pret mbas saj i ngazëllyer

Edhe udhët që më çojnë drejt vendeve të reja

janë gjithmonë të hapura

kurse mua më duhet vetëm të mbaj në xhep

një krehër optimizmi

dhe të shkruaj diçka mbi një gjethe peme