E SHTUNA E DASHURISË

Të kam premtuar

një natë me dashuri të egër

një natë ku drapri i hënës

do të shndërrohet në shtrat dhe

dy-tre yje nga kashta e Kumtrit

do të shërbejnë si abazhurë kozmikë

dhe maggiordomo me paruke

alla Luigji i Katërmbëdhjetë

Koha e dashurisë

patjetër duhet të jetë e shtuna

sepse të shtunën

edhe perënditë bëjnë pushim

dhe puthjeve tona

mund t’u shtojnë një dozë pavdekësie

Të kam premtuar

dhe do ta mbaj premtimin

vetëm ma thuaj orën

dhe vendin ku do të vish

Të recitojmë së bashku vargjet tona

dhe ndonjë pasazh nga Demoni

Në çastin kur do të ndodhë kjo

të siguroj se të gjitha pemët

do të jenë në ngjyrë vjollce

dhe e kaltra e qiellit

mund të shpallet

si ngjyrë zyrtare

Ka pak rëndësi nëse yjet

do na bien mbi supe

ose jo

e rëndësishme është

që puthjet prej nesh të fshijnë

mallin e gjatë të mungesës

dhe emrin tënd ta shkruajnë

pranë një faltore ku falet dhe zoti

ESE PËR LULET E DIELLIT!

Nuk kam shumë gjëra për të thënë për to

përveç mahnitjes sime

dhe metaforave adhuruese

Të parën herë që u pamë

ndërruam pikturat tona prej dielli

dhe nuk u harruam

Për shkak të tyre kjo fushë është e verdhë

dhe Zoti i diellit vjen çdo ditë që t’i shohë

Të gjitha ato kanë për t’i thënë diçka atij

dhe janë në padurimin e një pritjeje

të ndonjë shenje nga ai

Thonë se ato u krijuan

nga një ëndërr diellore

një mesnate të nxehtë qershori

prandaj kanë formën dhe emrin e tij

Netëve kur ai shkon të flejë

ato mbështillen pranë njëra-tjetrës

dhe me padurimin e vajzave të dashuruara

presin të nesërmet

Lule të verdha me kapelë të verdha mbi kokë

ç’lumturi duhet të jetë të mbash mbi vete emrin diell

FRIKA DHE NJERIU

Është një zonë brenda nesh

ku frika krijon vetveten

të gjitha flladet që fryjnë gjatë ditës

mblidhen pa ndjerë

fërkohen me njëri-tjetrin

dhe më pas lindin një furtunë të vogël

Atëherë truri fillon të punojë më shpejt

sekondat kthehen në ankthe

dhe më pas asgjë nuk dëgjohet më

përveç tikut nervor të trurit

Ai nis të rrahë me një ritëm

më të shpejtë nga i zakonshmi

dhe cipa e hollë e lëkurës së ballit

ulet e ngrihet me një furi të papërballueshme

në kërkim të shpëtimit nga ankthi

ne bëhemi më pas pre e një paniku absurd

të pangjyrë

diçka më tepër nga ç’jemi

dhe ajo që duhet të jetë

ngatërrojmë hapat me erën

Dhe ne harrojmë se areali i vërtetë

është brenda nesh

njeriu nis të kthehet në frikë

dhe frika në njeri

dhe kjo do të thotë

se procesi i zhvleftësimit të qetësisë

dhe vetëviktimizimit

sapo ka nisur

Është një zonë brenda trurit

që i ngjan vetes sonë të padukshme

dhe ku të vërtetat e mëdha tonat

që s’na pëlqen t’i pranojmë hapur

nisin ta shpërfaqin nënvetëdijen

Frika dhe njeriu kanë bërë

gjithnjë njëri-tjetrin