Eleonora Catanzaro, poete italiane, filloi të shkruajë shumë herët. Kurrë nuk shkroi për shkak se donte apo duhej, por vetëm se e ndiente impulsin, nevojën, pa menduar për imagjinatën apo ëndrrat, emocionet, pa dalluar nëse ato erdhën prej saj apo nga kushedi kush.

ATA QË…

Ne, me barkun plot,

ku i kuptojmë ata, ata që me uri

bëjnë sistemin e jetës?

Ne të ngopurit nuk duhet të jemi fatalistë si ata.

Ne duhet të kufizohemi

sikur që shpesh bëjmë

të rrokullisemi në plehun tonë të padobishëm dhe të bollshëm.

Ndërsa, ashtu si ata,

ata që jetojnë në uri,

ata që vdesin në rrugë

madje nuk kalben

nuk kanë tjetër pos eshtrave

ashtu si ata, fatalisht

edhe ne jetojmë

padobishëm në sipërbollëkun tonë

I VERBËR

I plagosur për asgjë,

pa motive,

i gjuajtur goxha gjatë,

për shumë padobi i vrarë.

Ushtar i jetës, je shumë i ri:

duhet të mësosh.

I verbër është armiku yt që të sulmon i pari,

jo për t’u mbrojtur… pa pyetur se kush je,

të vret pa të parë.

I verbër është miku yt,

që nuk të pranon për atë që je

po s’ia puthe këmbët.

Të gjithë janë të njëjtë ata

që duan vdekjen tënde

në këmbim të jetës së tyre.

Ik, ushtar, nga ata që të vrasin për të mirën tënde.

Nëse je i detyruar kthejua plumbin me plumb,

mos u bë i verbër edhe ti:

mos vrit pa shkas.

(Përktheu nga italishtja, për revistën “Akademia”, Leonora Buçinca)