EDITH SÖDERGRAN

DITA FTOHET…

I

Dita ftohet drejt muzgut

Pi ngrohtësi nga duart e mia

Dora ime ka gjakun sikur të pranverës

Merre dorën time, dorën time të bardhë

Merre mallin e krahëve të mi të vegjël

Do të ishte hyjnore të ndieja një natë

Një natë si kjo

Peshën e kokës tënde mbi gjoksin tim

II

Ti e hodhe trëndafilin e kuq të dashurisë

Në vagjinën time të bardhë

E mbaj fort në duart e mia të zjarrta

Trëndafilin tënd të kuq të dashurisë që do të vyshket së shpejti

O ti sundimtar me sy të ftohtë

Unë e pranoj kurorën që më vë

Që e ul kokën time drejt zemrës sime.

III

E pashë sundimtarin tim sot për herë të parë

E njoha menjëherë duke u dridhur

Tani e ndiej fort dorën e tij të rëndë në krahun tim të lehtë…

Ku mbet thesari im virgjëror, këmbues

Liria ime femërore me kokën lart?

Tani e ndiej qartë shtrëngimin e tij të fortë rreth trupit tim që dridhet

Tani dëgjoj tingullin e fortë të realitetit

Drejt të brishtave, të brishtave ëndrrave të mia

IV

Ti kërkove një lule

Dhe gjete një frut

Kërkove një burim

Dhe gjete një det

Kërkove një grua

Dhe gjete një shpirt

Ti je i zhgënjyer

E ZEZË APO E BARDHË

Lumenjtë rrjedhin poshtë urave

Lulet shkëlqejnë në cepin e rrugëve

Pyjet përkulen me shushurimë deri në tokë

Për mua nuk ka më lart apo poshtë

E zezë apo e bardhë

Prej se kam parë një grua veshur me të bardha

Në krah të të dashurit tim

NATË YJESH

Dhembje e panevojshme

Pritje e panevojshme

Bota është e zbrazët si qeshja jote

Yjet bien

Natë e bukur dhe e ftohtë

Dashuria buzëqesh nën ëndërr

Dashuria ëndërron përjetësinë

Frikë e panevojshme, dhimbje e panevojshme

Bota është më e vogël se hiçi

Në thellësi nga vendi i dashurisë depërton

Unaza e amshueshmërisë

FJALË

Fjalë të ngrohta, fjalë të bukura, fjalë të thella

Janë si aromë luleje në natën

E të padukshmes

Prapa tyre vegimi i një qielli bosh

Ndoshta janë tymi gjarpërues

I një vatre të ngrohtë dashurie

NËPËR PYJET E THELLA

Pyjeve të thella kam humbur shpeshherë

Kërkoja përrallat e dëgjuara fëmijërisë sime

Brigjeve të larta kam bredhur gjatë

Kërkoja pallatin e ëndrrave

Që kishte ndërtuar fëmijëria ime

Kopshtit të të dashurit tim nuk humba

Aty rrinte qyqja gazmore

Që malli kishte kërkuar

PRANVERË NORDIKE

Të gjitha kështjellat e mia të ajrit janë shkrirë si bora

Të gjitha ëndrrat e mia janë derdhur si ujë

Nga të gjitha që kam dashur ka mbetur vetëm

Një qiell i kaltër dhe ca yje të zbehtë

Era lëviz ngadalë mes pemësh

Boshllëku pushon. Uji është i qetë

Bredhi i vjetër rri zgjuar dhe mendon

Për renë e bardhë, i puthur në ëndërr

VENDET E LARGËTA

Shpirti im i do shumë vendet e largëta

Që nuk kanë atdhe

Në vend të largët janë gurët e mëdhenj

Mbi të cilët pushojnë mendimet e mia

Ishte një i huaj që shkroi ato fjalë të veçanta

Tabelës së fortë të quajtur shpirti im

Ditë e natë shtrihem dhe mendoj

Për gjërat që s’kanë ndodhur kurrë

Shpirti im i etur ka pirë një herë

MOS LEJO TA HUMBËSH KRENARINË

Mos lejo të të bie krenaria

Mos u dorëzo lakuriq

Në duart e tij të buta

Më mirë shko me sy të përlotur

Që nuk kanë parë botën kurrë

Dhe kurrë nuk kanë gjykuar

Do të ishte më e lehtë dhe më e thjeshtë

Për zemrën e pastër fëmijërore

Ta ndiqte rrugën e lumturisë

Por shpirtrat tanë vetëm mund të dridhen

Për atë që kanë parë ndyrësinë

E pranverës së shkurtër të ngazëllimit

Ku mbetet asgjëja

Vetëm ftohtësia e vrullshme.

(Marrë nga numri i 12-të i revistës “Akademia”. Përktheu: Qerim Raqi)