NË MARROSJE UJËRASH

Nën shtatë palë lëkure tramundanash shpirti,

ka hedhë rrënjë guri i themelit të mungesës,

në një frymëmarrje që thur e shthur perandori,

teksa copëza vetmie,

rrugëtimin marrin në qiejt e verbër.

E thua se vetmia shtohet më, në shtëllunga dhimbjeje

dhe qielli humbet në eklips rënkimi…

Kanë ngelë në imazh rrugët që kanë marrë flakë,

ndërsa ne devijojmë duke u marrosur ujërash,

Përmes valësh të kaltra që u mungon kripësia,

përmes shiut të dritës

që ndjell e shprish çaste të pajetuara.

Ne po zhdukemi labirintesh dilemash distancash.

Si një vaj pa zë,

ndihemi sikur njëri ka humbur tingullin që kërkon tjetri

Nuk jemi të mbledhim valët mbi lëkurë

e t’i bëjmë kujtesë të prekshme…

Pa ne kujtesa s’ka tokë e qiell të vetin,

është merimangë e ngatërruar…

Pritja,

rrëketë e ujërave mbi lëkurë po i thanë

duke lënë shikime që lëvizin si gjuhë gjarpri

e vijnë rrotull të marrin ç’mundin.

Po ma përmbys botën

e gjithçka po ma bën tokë të shkrumbuar

Kjo mungesë marrosje ujërash…

NGA HIRI PA PRUSH

Nga hiri pa prush,

thëngjijtë që nxijnë nga kobi i ikjes,

mund të shkruajnë një histori…

Simfonia e trupit

mund të luhej vetëm nga fryma jote,

por lëkurët e vjetra mbetën pa zhveshur

pranë shtratit të ajërt,

peng i kushedi kujt imazhi të erës,

pikturuar në lëkurën e Edenit,

para se fruti ta përmbyste botën në mëkat.

E kuajt u arratisën joshës

Duke e vringëllirë në ajër bishtin shndritës,

nën ritmin tundues të harkut të violinës

Ku janë varë për të kapur më lehtë perëndimet.

… dhe nga hiri pa prush,

thëngjijtë që nxijnë nga kobi i ikjes,

vazhdojnë të shkruajnë një histori…