BUJAR BALLIU

Ndjesitë paralajmëruese e mbanin në tension. Fletoret, para e anash kompjuterit, i zinin frymën. Mendonte se pas daljes në pension do të merrej me kujtimet, sistemimin e librave të bibliotekës, koleksionet e gazetave, revistave, fotografive.

U ngrit me mundim. Qëndroi midis stivës së fletoreve. Pati menduar të hartojë një parabolë midis planit ditor të fundit, të tetorit 2020 dhe atij të parë nga fundi i viteve shtatëdhjetë të shekullit të kaluar. Koha atje do të rridhte në të kundërtën e akrepave të orës.

Hapi fletoren. Data e fillimit të punës mësues. Nuk iu kujtua asgjë. Faqja e letrës i ngjau me maskën ku gjallojnë infeksione.

“Idiot, – i tha vetes, – ke shkarravitur kaq shumë. Përse i mban?”

I zhubrosi si lojtari bluzën pas një humbjeje të dëshpëruar.

Thesin e parë e mbushi me inat. Hidhësia e të ftohtit vjeshtak i mbylli njerëzit sapo u err. Nxitoi sikur po vidhte. Thesi i fundit ia bllokoi frymëmarrjen. Grahma e mbeturinave të kazanit e nxori nga apatia. U kthye me vrap.

Për fat të mirë Ersa kishte natyrën e duhur për t’u marrë me vogëlsira të rëndësishme siç qe llogaritja për herë të pestë e shpenzimeve të muajit me të ardhurat nga dy pensione. Në këto raste as shihte, as dëgjonte. Do të kujtohej për të në mëngjes kur t’i pihej kafe.

I biri dëshmonte praninë me dritën e dhomës ndezur. Qëndronte i mbyllur në qelinë e shpresës për t’u larguar jashtë vendit. Sa t’i siguronte lekët i ati.

Në radhë prisnin dosjet e çantat e punës, të vjetruara, të papërdorshme, plot me dokumente. Çantat qenë e vetmja blerje pasionante në jetën e tij. Kroi kokën mbi tëmtha. Nuk pati dëshirë të hapë asnjërën për të parë letrat. Përfytyroi ç’mund të gjendej atje. Gjëra pa vlerë. Dikur mendoi t’i dorëzojë në muzeun e arsimit:

“Shënime të mësuesit…”

Ide koti. Kujt i intereson jeta e një njeriu të rëndomtë që e nisi dhe mbylli karrierën mësues filloreje?

Çanta e parë qe prej lëkure. Kundërmon si tapiceria e makinave “Skoda” që transportonin lëndë drusore sharrave. Tërhoqi tjetrën. Në cep i vrau syrin një medaljon metalik mbi të cilin qe gdhendur: G accessories. E shihte për herë të parë. Me G fillon emri i tij, Geri, po pse aksesor? Pse pjesë plotësuese ose e dorës së dytë, hollësi që i shtohet kryesores; shtojcë.

Me siguri ai qelbaniku, i biri. Për këto qe mjeshtër. Geri shpresoi që djali t’i vazhdonte ëndrrat e projektet e të atit, por ai edhe gjimnazin e mbaroi vetëm se kishte babanë mësues.

Forcat për luftë të mirëfilltë me të birin, shterën. Ndodhi sot në mëngjes kur tentoi të bëjë bisedë të hapur, të sinqertë.

– Si ia ke lidhur?

– Do të bëj karrierë.

– Ku?

– Në arsim.

Ironia e përcëlloi. Përcolli pështymën, bashkë me të, zemërimin.

– Duhet shkollë.

– E ndrite ti, më mbeti mua.

– Punova me ndershmëri.

– Të rroftë.

– Po flas seriozisht.

– Ja ç’do të më trashëgosh, – drejtoi gishtin nga biblioteka.

Në kokë i mungonin argumentet ta justifikonte mungesën e pasurisë, luksit, prandaj heshti. Mori vendimin të zhdukë gjithçka të koleksionuar. Pastrim radikal të shenjave të së shkuarës…

Shtrëngoi nofullat. Protezat i kafshuan mishin. I hoqi. I hodhi në një nga sirtarët. Bëri disa rrugë për ta boshatisur këndin ku qenë stivosur gazetat e revistat. Pati shkruar disa artikuj, por vetëm njërin ia botuan. Duhet të thellohej më shumë në problemet.

I kuptonte mangësitë. Po kur të kishte kohë… Ja, u erdhi koha… në kosh.

Shkundi sirtarin e letërkëmbimeve. I pati fshehur letrat e të dashurave mes faturave të energjisë elektrike dhe të ujit të pijshëm. Ersa e dinte maninë e tij të koleksionimit dhe nuk kontrolloi asnjëherë në atë grumbull pa vlerë.

Vitet i kishin veshur letrat me tis armiqësor. I hëngrën shumë kohë, i falën shumë tmerr. Frika prej Ersës nuk arriti ta detyrojë të heqë dorë.

Hodhi thesin në kurriz, u kërrus si pas një shkëmbimi zjarri. Vrapoi jashtë, kaloi mes përmes oborrit fshehur rrëzë mureve. Gjethet e rëna të blirëve dekorativë ngjanin si pëllëmbë të shtrira që tregonin drejtimin e lëvizjes.

U var mbi kazan, derdhi thesin. Era e kërmës e mbyti.

Në kthim tërhoqi këmbët zvarrë. Mbaruan të gjitha. Sonte i duhej të flinte. Qe zbrazur si shishe që ka sjellë nëpër dallgë mesazhin e vjetruar të detarëve të mbytur.

Kërkoi shishen e rakisë, e ngriti, e la t’i derdhej nga cepat e buzëve. Nuk kishte arsye të përmbahej në donte të kënaqej pas një sakrifice aq të madhe. Tërhoqi gllënjkën e dytë. Gryka e shishes i vrau mishrat e dhëmbëve.

Vrapoi te sirtari ku hodhi protezën. Bosh.

Rrëmbeu celularin. Hapi ndiçuesin e jashtëm. U gjend rrufeshëm te kazanët e plehrave. Më parë kishin mbërritur qentë rrugaçë. Hodhi sytë të gjente diçka për t’i trembur të largoheshin, t’u zinte vendin. Proteza qe aty. Çdo vonesë e bënte më të vështirë gjetjen. Asnjë mjet të përshtatshëm nuk i zunë sytë. Për pak sa nuk hodhi celularin.

Kroi përsëri kokën, zakon me të cilin shpesh nxënësit e kolegët e ngacmonin.

Hoqi këpucën. Ua hodhi me forcë. Dy frikacakë dolën nga kazani me copëra mishi nëpër dhëmbë dhe vrapuan në errësirë. Më i madhi ngriti kokën, hungëriti frikshëm, por nuk lëvizi vendit.

“Gjithë jetën kam shpresuar, do t’i pres edhe këta. Do zoti nuk më zhgënjejnë”.

U mbështet pas kumbullës së kuqe buzë trotuarit. Nguli sytë në errësirë. Dukej sikur përpiqej ta shquante historinë e jetës së tij, veçanërisht të ardhmen që e pat menduar ndryshe nga e shkuara. Ngushëlloi veten:

“Qentë nuk i hanë aksesorët, as protezat e dhëmbëve”.