Rusia jo vetëm që ka armatosur krizat e informacionit, refugjatëve, energjisë dhe ushqimit, por edhe narrativën e rusofobisë. Në një fjalim në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së në shtator të këtij viti, Ministri i Jashtëm rus Sergei Lavrov kritikoi Perëndimin: “Rusofobia zyrtare në Perëndim është e paprecedentë”. Për Moskën, argumenti i Rusofobisë është një armë e fuqishme që në të kaluarën ka shtypur lëvizjet e brendshme të opozitës, ka bërë kok turku Perëndimin dhe ka apeluar ndaj moralit perëndimor.

Departamenti Amerikan i Shtetit detajon se ndër “narrativat e vazhdueshme të dezinformimit” të Rusisë është argumenti “viktimë e pafajshme” e rusofobisë. Në të vërtetë, përdorimi i racizmit dhe rusofobisë nga Putini në mbështetje të sulmit të tij ndaj Ukrainës pasqyron politikat e paraardhësve të tij të Kremlinit.

Termi “rusofobia” u shfaq në shekullin e nëntëmbëdhjetë. Gjatë kësaj periudhe të trazirave masive socio-politike në Evropë, Kremlini luftoi për të ruajtur një sistem monarkist dhe kohezionin e Perandorisë Ruse. Termi “rusofobia” u bë një mjet për të shuar argumentet e opozitarëve në të gjithë perandorinë.

Putini po e përdor sërish këtë taktikë në luftën në Ukrainë. Ai ka pohuar vazhdimisht se qeveria ukrainase është “haptë neo-naziste”; imperialisti rus i ka lidhur këto akuza me Perëndimin, duke pretenduar se misioni i Perëndimit në Ukrainë është “të vendosë detyrën e krijimit të një ‘anti-rusi’ agresive”.

Termi ka vërshuar mediat ruse. Dmitry Medvedev, ish-president dhe zëvendës sekretar i Këshillit të Sigurimit të Rusisë” kritikoi Perëndimin për provokimin e rusofobisë “të neveritshme”. Ministria e Punëve të Jashtme të Rusisë ka bërë thirrje në Twitter nga Maria Zakharova, drejtoreshë e Departamentit të Informacionit dhe Shtypit të Ministrisë së Punëve të Jashtme, që Perëndimi të ndalojë së promovuari rusofobinë. Ministria e Punëve të Jashtme e Rusisë gjithashtu postoi komentet e Lavrov në Twitter se si Perëndimi ka “inkurajuar fillimin e neo-nazizmit dhe rusofobisë”.

Kremlini ka vërshuar internetin me pretendime për rusofobinë dhe neo-nazizmin për të shkëputur vëmendjen nga keqbërjet e tij. Gjatë krizës globale të karburantit të shkaktuar nga sanksionet ndaj naftës ruse, një postim në Twitter nga ambasada ruse në SHBA pretendonte se zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë po fajësonin Rusinë për krizën “për të fituar pikë politike me Rusofobinë #Russophobia”.

Jakub Janda, drejtor i Qendrës Evropiane të Vlerave për Politikat e Sigurisë në Pragë, përshkruan se si Rusia përdor argumentin e Rusofobisë në raste si kriza e karburantit “për ta paraqitur veten si mbrojtësi i vetëm i botës ruse si supreme”.

Monika Richter, një bashkëpunëtore e diplomacisë publike në Këshillin Amerikan të Politikës së Jashtme, thekson se si rusofobia është një formë e “viktimizimit të armatosur” që Kremlini përdor “për të nxitur kundërshtimin ndaj “hegjemonisë” së supozuar perëndimore dhe për të sfiduar konsensusin liberal-demokratik të ndërkombëtarëve”.

Ajo që Rusia po bën sot është një taktikë tipike nga libri i saj i KGB-së për Luftën e Ftohtë. Gjatë Luftës së Ftohtë, Kremlini përhapi propagandë raciste në Shtetet e Bashkuara për të nxitur tensionet e brendshme. Ashtu si udhëheqësit sovjetikë, Putini ka përdorur terma si “neo-nazist” dhe “rusofob” për të shfrytëzuar moralin e audiencës perëndimore.

Rusia ka përdorur gjithashtu dezinformata rreth racizmit perëndimor në të kaluarën për të njollosur imazhin ndërkombëtar dhe për të hedhur fajin te të tjerët. Bashkimi Sovjetik qarkulloi propagandë se SHBA po zhvillonte armë etnike për të infektuar afrikanë, afrikano-amerikanë dhe arabët me ‘virusin HIV’ të zhvilluar nga SHBA-të. Në mënyrë të ngjashme, marsin e kaluar, ambasadori rus në OKB, Vassily Nebenzia, paraqiti pretendime në OKB se Pentagoni po prodhonte “armë etnike” në laboratorët ukrainas për t’i përdorur si bioarmë kundër “etnisë sllave”.

Pretendimet e Rusisë për rusofobinë dhe racizmin synojnë të krijojnë kaos dhe të shpërqendrojnë Perëndimin. Rosalie Li, një studiuese e dezinformimit në Shkollën e Shëndetit Publik Johns Hopkins Bloomberg, shpjegon: “Njerëzit në demokraci kujdesen për barazinë dhe racizmin. Rusia e di këtë. Ata luajnë me atë që është e rëndësishme për ne dhe e përdorin atë si një armë kundër neve”.

Ian Garner, historian i kulturës ruse dhe propagandës së luftës, përshkruan se si Kremlini përdor rusofobinë si një armë për të “infektuar publikun me këtë diskurs pasigurie, në të cilin ne duhet të pyesim në çdo hap nëse po veprojmë sipas standardeve tona morale”.

Në të vërtetë, ky “diskurs i pasigurisë” për “standardet morale” ka depërtuar në mediat perëndimore. Në një artikull të fundit të MSNBC Opinion, kolumnisti Zeeshan Aleem argumenton se ndëshkimi i brendshëm i Rusisë nga Perëndimi, i cili manifestohet në anulimin e koncerteve, filmave dhe ngjarjeve të tjera me artistë rusë, “përfaqëson një përpjekje ad hoc për të stigmatizuar më gjerësisht Rusinë si një vend”.

Ministri rus i Mbrojtjes Sergei Shoigu ka thënë hapur se Rusia e sheh informacionin si një armë dhe se Rusia ka një histori të gjatë të përfshirjes në luftë informacioni, duke përfshirë armatimin e rusofobisë, për të penguar Perëndimin. Pra, çfarë duhet të bëjmë për të?

Sipas Janda, Rusia përdor Rusofobinë “si një masë kontrolli refleksiv” për të “paralizuar një pjesë të reflekseve mbrojtëse perëndimore”. Nëpërmjet kontrollit refleksiv, Rusia shpërndan informacione si p.sh propagandën për racizmin perëndimor për të ndikuar tek audienca për të marrë vendime që janë të dëshirueshme për Rusinë.

Studiuesit si Garner thonë se lufta kundër rusofobisë është “një luftë e pamundur… Merrni për shembull Çajkovskin. Nëse nuk e luajmë Çajkovskin, ata do të thonë pse nuk e luani atë, ky është një art i madh, ju jeni rusofob. Nëse e luajmë, ata thjesht e përdorin atë si dëshmi se Rusia është një vend i mrekullueshëm me një kulturë të madhe.”

Ekspertë të tjerë si Richter paralajmërojnë se nuk mund të rrimë kot edhe një minutë. Ajo thekson: “Qeveritë demokratike duhet të mësojnë të kundërshtojnë pamëshirshëm gënjeshtrat dhe hipokrizinë e Rusisë brenda dhe jashtë vendit me diplomaci publike të bazuar në fakte dhe komunikime strategjike”.

Rusia hedh një sërë dezinformatash në hapësirën publike për të parë se çfarë mund të na shqetësojë. Rusia nuk do të ndalojë së përdoruri rusofobinë e saj si armë së shpejti. Në vend që të biem në grackën e Rusisë, ne duhet ta marrim seriozisht këtë luftë informacioni dhe të luftojmë. Ndërsa kjo kërkon një ofensivë masive informacioni, siç vëren Richter, “është plotësisht e mundur të luftosh zjarrin me zjarr pa sakrifikuar të vërtetën ose vlerat”./Kyiv Post